Nazwa forum

Napisałam to zadanie. prześle wam na e-mail:)

jeśli macie jakieś sugestie to bardzo proszę pisać, będę poprawiać.

pozdrawiam!


jednak wrzuce też to tutaj gdyby ktoś nie mogł otworzyc.


Problem dzieci z autyzmem w świetle literatury przedmiotu.
Dziecko autystyczne jest ciągle przedmiotem dyskusji psychologów i pedagogów. Sama treść pojęcia „autyzm” jest różnie określana, bądź jako objaw choroby widoczny już w ciągu pierwszych sześciu miesięcy życia dziecka, bądź jako symptom, czyli zespół objawów charakterystycznych dla określonej jednostki chorobowej. Wiąże się go ze schizofrenią lub innymi chorobami psychosomatycznymi czy psychozami.
        Trudno jest także zdiagnozować autyzm. Dzieci takie prezentują pewne formy zachowania podobne do autystycznych, ale nie zawsze spełniają wszystkie kryteria takiej diagnozy. Wg E. Bleulera (1912 r.) autyzm to objaw patologiczny polegający na braku realnego ustosunkowania się do wymogów życia oraz skłonności do odcinania się od rzeczywistości i zastępowania jej przez marzenia senne lub urojenia.
        Diagnozowaniem zaburzeń autystycznych na świecie zajmuje się Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne i Światowa Organizacja Zdrowia (Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób). Bardzo trudno jest zdiagnozować autyzm nawet we wczesnym rozwoju dziecka.
        Możemy wyobrazić sobie, co oznacza być niewidomym, ale autyzm jest zjawiskiem nie poddającym się intuicji. Dopiero niedawno autyzm uznany został za defekt ośrodkowego układu nerwowego, trwale upośledzający złożone procesy poznawcze.

Autyzm, przyczyny, symptomy, terapia

Termin „autyzm” w odniesieniu do zaburzenia występującego u dzieci został wprowadzony w 1943 r. przez Leo Kannera ze szpitala Johna Hopkinsa w Baltimore w Stanach Zjednoczonych. Kanner, uznawany za twórcę psychiatrii dziecięcej, opisał grupę 11 dzieci, u których zaobserwował specyficzny wzorzec zachowania. Występujące u nich zaburzenie nazwał autyzmem wczesnodziecięcym, nawiązując do greckiego słowa autos (sam). Wspólną nietypową cechą zachowania tych dzieci było bowiem izolowanie się, preferowanie samotności i brak dążenia do kontaktów z innymi ludźmi. „Zamknięte we własnym świecie” -  tak przez wiele lat opisywano osoby dotknięte autyzmem, a i dzisiaj metafora ta jest chętnie wykorzystywana do określenia ich nietypowego funkcjonowania. Od czasu opisu sporządzonego przez Kannera nastąpił duży postęp w wiedzy na temat autyzmu.
Wyodrębniono trzy podstawowe obszary, w których ujawniają się charakterystyczne dla tego zaburzenia nieprawidłowości:
•    ograniczona zdolność tworzenia relacji z innymi ludźmi i uczestniczenia w interakcjach społecznych,
•    zaburzona umiejętność komunikowania się,
•    obecny w zachowaniu schematyzm, ograniczony repertuar aktywności i zainteresowań połączony z brakiem wyobraźni(APA,2000)
Ze współczesnych analiz wynika, że termin „autyzm” obejmuje swoim znaczeniem bardzo zróżnicowany zakres trudności i poziomu funkcjonowania.

Autyzm jest tym zaburzeniem, które wywołuje zazwyczaj silne, negatywne przeżycia rodziców i szczególnie mocno uderza w funkcjonowanie rodziny. Triada zaburzeń autystycznych oraz leżący u ich podstaw deficyt funkcji poznawczych mogą powodować wystąpienie u dziecka zachowań trudnych, które czynią opiekę nad nim szczególnie wyczerpującą.
Zachowanie trudne to takie, które:
•     jest niewłaściwe pod względem charakteru lub natężenia;
•     jest niebezpieczne dla jednostki przejawiającej je oraz innych osób;
•     powoduje poważny stres osób mieszkających i pracujących z dzieckiem;
•     w niedopuszczalny sposób zaburza jakość życia innych osób;
•     stanowi dodatkowe poważne niebezpieczeństwo dla osoby przejawiającej je, gdyż blokuje jej możliwości zdobywania wiedzy;
•    jest sprzeczne z ogólnie przyjętymi normami społecznymi.

Przyczyny.

Jak dotąd nie odkryto czynnika odpowiedzialnego za rozwój autyzmu. Nie ma jednego genu, który powoduje autyzm. Można mówić jedynie o pewnej podatności genetycznej do zachorowania. Uznaje się powszechnie, że przyczyna zahamowania rozwoju, określonego jako autyzm, tkwi w zaburzeniu neurobiologicznym, które to powoduje niewłaściwą pracę mózgu i opóźnienie, nieharmonijność rozwoju dziecka. Wyróżnimy przyczyny:
•    defekty neurologiczne o szczegółowo nieznanej etiologii, genetyczne - uwarunkowane genem EN2 na chromosomie 7, a także innymi genami znajdującymi się na chromosomach 3,4, 11;
•     przekazywana jest nie tyle podatność na autyzm, ile skłonność do wystąpienia spektrum zaburzeń: trudności przystosowania, cech osobowości, czy innych psychoz.
•    wiek ojca od 40 i więcej lat zwiększa ryzyko zachorowalności na autyzm
•    zaburzenia metaboliczne, przede wszystkim nietolerancja glutenu i kazeiny, zaleca się dietę pozbawioną tych substancji
•    urazy okołoporodowe
•    uszkodzenia centralnego układu nerwowego
•    toksoplazmoza (wrodzona)
•    dziecięce porażenie mózgowe
•    poważne infekcje i intensywne antybiotykoterapie w okresie niemowlęcym
•    alergie i osłabiona sprawność immunologiczna
•    obniżona zdolność do detoksykacji
•    zatrucie rtęcią i metalami ciężkimi

Symptomy.

Definicję opartą na symptomach przedstawił również Hans Asperger. Opisał on dzieci, które miały klasyczne objawy autyzmu we wczesnym dzieciństwie, ale charakteryzowały się dość dobrym rozwojem mowy i procesów poznawczych, wskazywał także na ich kreatywność oraz oryginalność. Lorna Wing jako specyficzne objawy syndromu Aspergera uznała:
•     brak stanowczości,
•     naiwność, nieodpowiednie, jednostronne zachowanie się,
•     brak lub mała zdolność do nawiązywania przyjaźni,
•     pedantyczna mowa, z powtórzeniami,
•     uboga niewerbalna komunikacja,
•     intensywna koncentracja na danych przedmiotach,
•     niezdarność i zaburzona koordynacja ruchów oraz nierówna asymetryczna postawa.
W zakres autystycznego spektrum zaburzeń chodzą także zespół Retta oraz dziecięce zaburzenie dezintegracyjne.

Terapia.

    Im wcześniej autyzm zostanie wykryty, tym wcześniej dziecko ma szansę zostać otoczone odpowiednią, profesjonalną opieką. Nie należy zwlekać z szukaniem pomocy, jeśli powstają jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stanu zdrowia i zachowania malucha. Dzieci z autyzmem potrzebują intensywnego wspomagania rozwoju. W przeszłości uważano, że terapia i edukacja nie przynoszą pożądanych rezultatów. Przełom nastąpił, gdy dostosowaną do ich potrzeb interwencję zaczęto wprowadzać bardzo wcześnie. Dzisiaj nie już wątpliwości, ze odpowiednio dobrane działania zasadniczo zmieniają sytuację dzieci z zaburzeniami należącymi do autystycznego spektrum. Wiele z nich uczy się w zwykłych szkołach, rozwija swoje zainteresowania i możliwości. Również dzieci, które mają większe trudności i musza korzystać za specjalnie przystosowanego do ich potrzeb środowiska( w postaci wyspecjalizowanych ośrodków terapeutycznych albo przedszkoli i szkół), czyniąc dzięki terapii i edukacji ogromne postępy. Zwiększa to ich szanse na satysfakcjonujące życie w dorosłości. Celem terapii podejmowanej wobec dzieci z autyzmem jest przede wszystkim minimalizowanie trudności związanych ze specyfiką tego zaburzenia( zwłaszcza dotyczących relacji społecznych i komunikowania się) oraz zwiększenie zdolności dziecka do niezależnego życia. Ponieważ populacja osób z autyzmem jest bardzo zróżnicowana, nie istnieje jedna metoda ani jeden sposób postępowania, który przynosiłby podobne efekty w przypadku wszystkich. Opracowano natomiast standardy postępowania(dotyczące planowania terapii, edukacji i rehabilitacji), które powinny być uwzględnione w pracy z osobami z autyzmem.
Autyzm przestaje być w czasach współczesnych zagadnieniem wstydliwym. Można i należy o nim mówić głośno i otwarcie. W ostatnich latach w Europie zdobyto wiele pozytywnych doświadczeń w pracy z ludźmi nawet o głębokim autyzmie, z którymi do tej pory nie można było właściwie porozumieć się.





Literatura:
•    Bobkowicz-Lewartowska L.: Autyzm dziecięcy. Zagadnienia diagnozy i terapii. OW „Impuls”, Kraków 2000.
•    Gałkowski T.: Dziecko autystyczne w środowisku rodzinnym i szkolnym. WSiP, Warszawa.
•    Pisula Ewa : Autyzm, przyczyny, symptomy, terapia. Wyd. Harmonia , Gdańsk 2010
•    Zóller Dietmar : Gdybym mógł z wami rozmawiać… Fundacja Synapsis, W-wa 1994
•    Frith U. : Autyzm wyjaśnienie tajemnicy, GWP 2004
•    Danielewicz D. , Pisula E. (red.) : Terapia i edukacja osób z autyzmem. Wybrane zagadnienia. Wyd. Akademii Pedagogiki Specjalnej, Warszawa 2003
•    Gegelmann H. : Kaj znów się śmieje. Iskry, Warszawa 1988
•    Williams D. : Nikt nigdy. Wyd. Fraszka Edukacyjna, Warszawa 2010

Ostatnio edytowany przez Kasia (2011-04-06 14:11:05)